Is werken leuk?

Vrijdag was het weer tijd om Marina te ontmoeten. Ik had de dag nadat ik haar gezien had al een sms gekregen met de vraag wanneer we elkaar weerzien. Mijn belofte van vorig jaar om samen pizza te gaan eten was zij, maar ik ook, nog niet vergeten. Wederom bij de Verdoyant afgesproken, het beste restant om pizza te eten, maar helaas was dit weer gesloten. Dus maar weer naar de Jardins met nog steeds mijn belofte voor een keertje pizza eten te goed. Dit keer was het gesprek ver van haar huis vertrouwelijker. Nog steeds was er de behoefte om weg te gaan bij de familie. Ondanks dat er een tweede kind op komst was. Dat was een ongelukje, maar waarschijnlijk heeft God dit gewild. Maar nog steeds snap ik als westerling wel dat ze weg wil. Het moet vreselijk zijn om te horen van je grote schoonzus dat jouw kind niet welkom is omdat schoonzus Adjara zelf al een kind verwacht en twee nieuwe baby’s op het erf te veel is. Daarnaast de familieruzies, het eeuwige gedoe om geld en omdat je jonger bent, het moeten dansen naar de pijpen van de ouderen op het erf. Omdat haar man Emanuel inmiddels wel heeft ingezien dat voor haar de situatie toch ondragelijk is en ze echt graag buiten de deur een baan wil heeft hij haar toegezegd dat ze 25.000 (€37,50) krijgt als ze iets voor zich zelf gaat beginnen. Want ergens in ‘loondienst’ ziet hij dan weer niet zo zitten omdat ze dan waarschijnlijk met de verkeerde mensen in contact komt. Kortom een boeiende lunch waar we ook nog veel ideeen hebben besproken om te kijken wat ze dan zou kunnen gaan doen. Maar dan komt het Afrikaanse karakter weer naar boven. Nodig is dat ik een startkapitaaltje moet hebben, waarbij de 25.000cfa niet genoeg is en dat niet hebt en dus maar niets doet. Dat je eerst iets moet investeren (met name ook tijd en energie) om later te verdienen is toch heel lastig uit te leggen.

Bij Simon op het ICCV heb ik uitgebreid bijgepraat over het alfabetiseringsproject met de nieuwe docent. Er zijn inmiddels grote sprongen gemaakt. Met name ook omdat er twee echte docenten zijn aangetrokken die ook het dialect spreken dus in de eigen taal kunnen uitleggen. Door het succes hadden al veel meer jongeren zich voor de lessen gemeld dus zou gauw het mogelijk is gaan ze uitbreiden met een nieuwe klas. Hier wordt je echt wel heel blij van. En ontzettend lief was ook dat Rianata (van wie ik het schoolgeld betaal) samen met haar vriendin Maimouna (die ik les heb gegeven) langskwam met een schaal met vis en aardappelen die ze zelf had gebakken om te vieren dat ze met vlagen wimpel over was naar de volgende klas. Krijg je echt bijna tranen van in de ogen. Het gevoel dat je echt iets voor anderen hebt kunnen betekenen dat dat deze er dan zo blij mee zijn kun je bijna niet voorstellen bij ons. Alles is zo vanzelf spreken. Teleurstellend voor Rianata was dat ik op haar verjaardag 7 augustus er niet meer ben, maar dat loste Simon handig op door gewoon dan op 24 juli een verjaardagsfeestje voor haar te vieren…………. Geweldig.


Een van de voordelen (anderen zouden het misschien een nadeel noemen) van het logeren Bij Harmke en Raph is dat ik ook van dichtbij zie hoeveel werk zij hebben aan de vrijwilligers. Ik volg het met grote bewondering en heb diep respect voor ze. Het organiseren dat iedereen een werkplek heeft, een beetje een leuke familie, het liefst in de buurt van de werkplek, is niet eenvoudig. Het is veel praten, onderhandelen en soms moeten er echt concessies worden gedaan. Het is onbegrijpelijk dat vrijwilligers dit niet altijd snappen en verwachten dat hier alles naar hun wensen kan worden geregeld. Het is wel Afrika en het uitgangspunt moet, wat mij betreft, zijn, ik ga lopend naar mijn werk en dat kan best een half uurtje zijn, en mijn sanitair is een gat in de grond en een emmer water. Maar zo ziet lang niet iedereen dat!!! En als iedereen dan eindelijk is geplaatst zijn er nog problemen die moeten worden opgelost omdat het in de families of op het project niet lekker loopt. En wat dacht je van een beroving van een vrijwilliger. Je bent er zo een paar dagen zoet mee. (Gelukkig is dat wel een zeldzaamheid) Of problemen op het project omdat de vrijwilliger slecht frans spreekt zijn ook niet prettig. En wat dacht je van vrijwilligers die iedere keer vrij willen van het werk om tripjes te maken. Ik kan me dan echt voorstellen dat Raph moe van al het regelen roept: je komt hier om te werken en niet om de toerist uit te hangen! Helemaal terecht, vind ik.

Als ik samen met Harmke dan verder de website voor VolonFaire uitwerk en de werkzaamheden die ik voor ze in Nederland ga doen bespreek hebben we het dan ook veelvuldig over deze zaken. Je kunt naar de vrijwilligers niet duidelijk genoeg zijn. Afrika is geen Europa en flexibiliteit en aanpassingsvermogen is een must!! Maar vooral ook het realiseren dat je in de eerste plaats ergens gaat werken en daarnaast vooral ook moet gaan genieten.

Onder het genot van een regenbuitje zit ik dit op mijn bedje te typen en overdenk ik afgelopen week. Ik heb al weer heel veel geleerd ondanks dat het vakantie is. En… ik geniet er met volle teugen van. Ik hoop echt dat ik in Nederland een steentje kan bijdragen aan het werven van goed gemotiveerde vrijwilligers.