Er is nog zoveel te doen....

De laatste dagen in Ouaga zijn omgevlogen. Woensdag een dagje rustig aan om een beetje bij te komen van de trip en ook mijn darmen waren (en zijn nog steeds) niet helemaal ok. Nog wat inkopen gedaan voor wat betreft souvenirs die waren besteld door het thuisfront en langs de kleermaker om de rokjes op te halen. Ondanks dat die de zaterdag ervoor al klaar zouden zijn waren ze nog niet echt af en wat af was paste van geen meter. Dus nog een keertje terug. En terug gaan is echt niet even in de auto of op de fiets stappen. Daar kun je rustig een paar uurtjes voor uittrekken.

Donderdag eerst maar eens lekker uitgeslapen na een nachtje met heftige regenval en daarna naar de bank en een laatste keer naar het zwembad om nog een beetje bij te bruinen. Gelukkig was er Raph die ons kwam ophalen en nog even langs de kleermaker reed, maar nog steeds zat daar de vaart er niet in. Stom dat we bij de opdracht gelijk al hadden betaald. Hij schiet er nu geen cent mee op als hij harder werkt. Maar ja, een rokje laten maken kost dan ook maar € 3,50.… en een lapje stof € 1,50
‘s Avond was ik nog uitgenodigd om bij de familie te komen eten. Voor de zekerheid had ik mijn eigen drinken (zakje water) maar meegnomen maar wonder boven wonder kreeg ik zelfs bier aangeboden. Deze heb ik maar afgeslagen gezien mijn ‘ziek zijn’. Het eten smaakte heerlijk en wat ook ontzettend leuk was dat Adjarah 5 dagen geleden was bevallen van haar dochtertje. Bij aankomst kreeg ik deze natuurlijk gelijk in mijn armen geduwd. Vreselijk is wel dat zo’n meisje van 5 dagen al gelijk oorbellen heeft. Al sinds de 2e dag, maar een naam had ze nog niet. Misschien wordt het zelfs ‘Alice’. Zou echt teveel eer zijn.

De taxirit naar huis was een eitje. Ik had inmiddels mijn tactiek gevonden. Ik stap gewoon in een taxi en op de plaats waar ik normaal gesproken in moet stappen om de tweede taxi te nemen vraag ik nonchalant of de chauffeur de wijk Wajalaghin kent. Vervolgens wat het kost om me thuis af te zetten. En na wat onderhandelen sta ik eigenlijk altijd voor 1500 cfa (€ 2,25) thuis voor de deur. En als ze de weg niet weten geef ik aan die zelf wel te weten. Dus zo handig kan het zijn als je de spelregels maar kent en een beetje de weg. Want echt in het donker lijkt alles op elkaar, laat staan als er geen straatverlichting is!!!

Vrijdag ben ik nog met een hele delegatie op bezoek geweest bij een nieuw project “Fille mere”. Meisjes tussen de 15 en 20 jaar die een kind hebben dat niet door de vader wordt erkend en door de familie op straat is gezet. De directrice Clarissa vertelde ontroerend het hele verhaal. Hoe zij is begonnen met de opvang van 6 meiden (en dus ook de baby’s) bij haar in de garage. Nu inmiddels is het een klein centrum waar maximaal 15 meiden met baby kunnen blijven slapen en nog eens 10 extra die er alleen maar overdag kunnen zijn en voor de nacht elders worden ondergebracht. Het is vreselijk om te zien dat 6 meiden samen met hun baby’s in een kamertje van nog geen 2 bij 3 meter slapen. Het enige bezit dat ze hebben is een plastic tas met kleren voor hun zelf en de baby. Vreselijk om te horen dat er maar geld genoeg is voor 1 maaltijd per dag. En dat is dan een bord kale rijst. En er zijn dagen dat er zelfs hiervoor geen geld is. Hoe kunnen deze meiden overleven in de wetenschap dat ze ook nog borstvoeding geven aan de baby die ze hebben. Toen ik vertelde dat ik een aantal spullen voor ze had in de vorm van kleertjes, rijst, zeep, wasmiddel en wat geld, begon de directrice spontaan te huilen. En toen kon ik het ook niet meer droog houden. Het is voor ons echt niet voor te stellen hoe blij je met zo’n (in mijn ogen) kleinigheid kunt zijn. Het is voor hen een maand overleven. Ik heb me ook gelijk voorgenomen om in Nederland iets voor dit project te gaan doen. Ik kon het niet loslaten.
Terug in de auto op weg naar het afscheidsetentje waarvoor ik een aantal mensen had uitgenodigd zei ik dat mijn gevoel eigenlijk zei dat ik het geld wat ik zou gaan besteden voor het etentje eigenlijk aan “Fille mère” moest geven. En dat we zelf maar een paar gebraden kippetjes moesten gaan kopen en die samen op eten. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het goed is om dit te bedenken, maar dat ik niet altijd alles kan weggeven en zelf ook af en toe moet genieten. En dat heb ik zeker gedaan. Het was een super leuk etentje met Harmke en Raph en kids, Simon, Marianne en Ines. Mensen die ik vorig jaar (en Ines dit jaar) heb leren kennen en me dierbaar zijn geworden. Geweldig wat voor inzet zij ook allemaal tonen op de diverse projecten terwijl ook hun leven lang niet altijd over rozen gaat.
En met deze laatste gedachte in het achterhoofd was het des te moeilijker dat Zaterdag mijn laatste dag was. Ik had dolgraag nog wat langer willen blijven. Er is nog zoveel te doen. Maar toen bedacht ik me dat ik niet persé ter plekke hoef te zijn om mijn steentje bij te dragen. Ik kan dat ook best vanuit Nederland doen en ik ga zeker nog weer terug!!!!