Visioenen van liters cola en water

Visoenen van liters cola en water

Afgelopen weekje was een goede mix van nakomen van sociale verplichtingen en vakantievieren. En nu ik dit neerschrijf bedenk ik me dat er van het meehelpen op het vakantiekamp voor de kinderen van ICCV niets meer terecht is of komt. Maar gelukkig heb ik nog wel andere goede dingen gedaan. Zoals bijvoorbeeld gezorgd dat de donaties voor het alfabetiseringsproject goed terecht zijn gekomen. Met Simon samen ben ik nog op bezoek geweest bij Dianne. Eén van de 2 opvolgers in het project. En ik moet eerlijk zeggen dat ik ontzetten trots ben en het fijn vind te horen dat de leerlingen grote sprongen vooruit hebben gemaakt en dat mede hierdoor ook andere jeugd enthousiast is geworden en inmiddels zich al 21 leerlingen hebben aangemeld voor volgend jaar. Bijna een verdubbeling en het nieuwe schooljaar begint pas in september!! Echt goed om te horen want vele projecten starten hier en als het geld op is of de vrijwilligers ontbreken, stopt het gewoon.

Ook samen met Simon nog de ouders van Rianata bezocht. Dat zijn moeizame gesprekken omdat ik slechts 5 woorden Mooré spreek en zijn geen frans. Dus er moet steeds vertaald worden. En dat zijn niet de gemakkelijkste gesprekken. Ik heb verteld dat ik nog steeds graag het schoolgeld (en uniform en schriften etc) wil betalen, maar dat ik ook nog steeds vind dat Rianata een meisje van deze tijd is en dat soms de waarden en normen vandaag de dag anders zijn dan 50 jaar geleden. En zeker als zij wil gaan studeren zal ze mee moeten doen om uiteindelijk een leuke baan te vinden. De familie, en dan met name haar oudste broer die het reilen en zeilen in de familie betaald, is extreem islamitisch dus de vrouw hoort wat hem betreft zeg maar thuis achter het aanrecht. Of zoals het hier is, thuis zorgen voor minstens 10 kinderen. Haar ouders steunen haar gelukkig volledig en zijn dolblij iemand gevonden te hebben die het schoolgeld wil betalen omdat broerlief het gewoon weigert. Rianata zit in de dansgroep van het ICCV en dat is zo’n beetje een doodszonde.

Nu nog een projectje ‘fille mère’ te gaan, waar ik van de week nog op bezoek ga met een tas met kleertjes en speelgoed en een som geld. (A3, ik hoop dat je het goed vind maar ik besteed jouw geld hier aan). Dit is een opvanghuis voor meisjes met kind. Veelal omgewenst zwanger, al dan niet door verkrachting en verstoten door de familie.

In de tijd dat ik hier ben heb ik een paar boeken gelezen met verhalen over het echte Afrika. En ik ben geschrokken en onder de indruk. Het is gewoon niet voor te stellen dat de verhalen die dateren van een jaar of 5 geleden echt waar zijn en nog steeds spelen. Incest, zelfs met babies, gebeurd gewoon. Vrouwenbesnijdenis (hoewel bij wet verbooden), Is de man gestorven, dan moet de vrouw eerst door andere man gezuiverd worden, sterft deze bereidwillige man (is een soort van beroep zelfs) niet, dan mag de vrouw opnieuw trouwen. De vrouw waarmee je getrouwd ben is er om kinderen mee te krijgen, plezier hebben doe je buiten de deur. Kinderen krijg je omdat ze voor je kunnen zorgen en jezelf bijvoorbeeld geen water meer hoeft te halen. Door de massamoorden in Rwana is daar er een gebrek aan mannen. Vrouwen huren mannen in om een deel van het werk te doen. En als er geen geld is, worden de mannen in de slaapkamer betaald. Enz enz. Als dit zo door blijft gaan zal de problematiek met betrekking tot aids echt niet stoppen en alleen nog maar groter worden. En het gros van de mensen hier kent het probleem, maar haalt de schouders op want als er echt wat geregeld moet worden zul je op politiek niveau je kop moeten uisteken en voor je het weet is er, heel zwart wit gezien. een burgeroorlog.

Er was ook voor een tripje naar het Noorden, naar Judith. Een bijna 4 uur durende busrit die op sommige moment best wel heel spannen was. Er stond door de vele regens veel water op de weg en op sommige plekken moest de bus omrijden over smalle stroken damwand waar ook nog gaten in het wegdek zaten. Ik zat voorin en hielt mijn hart vast, want een kleine schuiver op de weg is zo gebeurd. Maar gelukkig helemaal heel aangekomen in Dori. Bijzonder maar ook wel heel gewoon om mijn Burkinabé zusje weer te zien na 6 maanden. Dori is niet te vergelijken met Ouaga. Het is aan de rand van de Sahel en dat is te merken. Rondom het huis van Judith was het een grote zandbak. In tegenstelling tot Ouaga is er geen taxi te bespeuren. Alleen taxi brouse: ezel en wagen. Voor de rest wat huizen, markt, winkeltjes, barretjes (dwz tafeltje en stoeltjes), benzinepomp en vooral ook heel veel zand.

De eerste avond moest er natuurlijk gedanst en gedronken worden. Maar de volgende morgen stond ik op met een vreemd gevoel in mijn buik en heb na slechts een kort bezoekje aan de kerk verder de hele dag met 40 graden koorts in bed of op het toilet (gat in de grond) doorgebracht. Ik probeerde wel wat te drinken maar de gedachte dat ik 5 minuten later weer moest opstaan om met mijn keteltje water naar de toilet te lopen bevorderde dit niet. Midden in de nacht kreeg ik zelfs visioenen van grote flessen Cola en liters koud water.. Gezien mijn slechts 3 dagen durende verblijf ben ik de volgende dag toch maar aan de loperamide en gezien de koorts ook antibiotica gegaan. Nog wat gerust en ‘s middags konden we dan eindelijk nog op pad om het ziekenhuis te bezoeken waar Judith werkt en ’les barrages de yakoutah”. Het strandje van Yakoutah waar op zondag de buurt komt picknicken en zwemmen. Daarna nog een kippetje gegeten en na een klein glaasje portachtige wijn (afkomstig uit Banfora)viel ik doodmoe in slaap. Toch nog een geslaagde dag.

En dan was het alweer tijd om terug te gaan naar Ouaga. De vorige dag had ik al wel geregeld dat er een 4x4 mij zou komen ophalen omdat op dat moment de gedachte aan ziek een 4 uur durende busrit te maken mij niet erg vrolijk stemde. Heel decadent stond om 12 uur de auto met chauffeur klaar en na een afscheid van alle mensen op de cour met de belofte terug te komen konden we eindelijk en route. De 4x4 gaf me mooi de gelegenheid om onderweg nog even de plaatsjes Bani en Kaya aan te doen. En omdat ik me best wel weer fit voelde was ik de koning te rijk met mijn eigen chauffeur Albert die ook nog wel een gezellig praatje had. En toen Harmke ook nog sms-te met de vraag wat ik ‘s avonds wilde eten en ik gelijk dacht aan een heerlijke salade, liep het water me bijna in de mond.

Nu weer terug in Ouaga en nog maar een paar daagjes te gaan. Over terug gaan wil ik nog niet echt nadenken. Nog een vol programma van leuke dingen en tussendoor ook nog wel tijd om te relaxen aan het zwembad. En misschien zelfs nog een cappuccino met echte belgische bonbons. Het is maar goed dat ik dat tentje vorig jaar niet heb ontdekt!!!