gewoon, gewoon
Door: Alice
Blijf op de hoogte en volg Alice
11 December 2008 | Burkina Faso, Ouagadougou
Gewoon, gewoon
Vandaag ben ik ongeveer 5 weken in Afrika en na zoveel weken kan ik geloof ik wel echt zeggen: ik ben hier ook echt. Afrika is gewoon. Als ik over straat loop of fiets denk ik niet meer voortdurend ik ben in Afrika. Ik loop of fiets gewoon zoals ik in Nederland ook zou doen. Als ik een karretje met een ezel ervoor voorbij zie scheuren denk ik niet meer “hé een ezel”, het is gewoon een vervoermiddel hier. De winkels in de straat zijn gewoon de kleine stalletjes langs de weg en als je iemand tegenkomt komt zeg je niet “alles goed”, maar “a va bien?”. De verkopers die je alles willen verkopen in het centrum horen er ook gewoon bij, je zegt iets terug, maar loopt gewoon door of je onderhandelt over de prijs. Je vraagt de taxi-chauffeur niet meer hoeveel het kost, maar betaalt het bedrag waarvan je weet dat de rit kost. Natuurlijk ben ik nog wel eens verbaasd over sommige dingen die ik hier tegenkom, maar misschien zou ik me nog wel meer verbazen over zaken als ik ineens in Nederland zou rondlopen. Ik denk dat het me dan op zou vallen hoe schoon alles is, dat niet iedereen je meer groet. Dat je gewoon van A naar B loopt zonder een gesprek met iemand te hebben etc. Eigenlijk wel jammer dat alles gewoon wordt en je sommige gebeurtenissen gewoon vergeet.. Dus ik probeer alles toch zo goed mogelijk op te schrijven in mijn dagboekje zodat ik later nog eens met weemoed kan terugdenken aan deze tijd en de ‘vergeten zaken’ kan ophalen. Want het blijft een hele ervaring om een paar maanden in een andere wereld te wonen en te werken. Andere familie, vrienden, gewoontes en hebbedingetjes zonder dat je alles vanuit Nederland echt heel erg mist….. (Maar dat natuurlijk met dank aan alle mailtjes etc)
Het verschil tussen mannen en vrouwen heb ik gisteren nog uitgebreid besproken met Marina. Ik had haar gevraagd of ze mee wilde naar de film samen met Nico en Jacob. Ze had al wel eens gezegd dat ze er van baalde om altijd maar thuis te zitten en films leuk vond dus dit leek me een mooie gelegenheid. Nette hippe westerse kleertjes aangetrokken en klaar voor vertrek, zegt haar man dat ze niet mag gaan. Zogenaamd met de smoes dat het onveilig is in de stad in de maand december. Dat er bandieten rondlopen die blanken beroven etc etc. Ik had gezegd dat we met de taxi zouden gaan dus we konden ons zelfs voor de deur laten afzetten. Maar helaas niets hielp. Tranen in de ogen, dus uit solidariteit ben ik ook maar niet gegaan en zijn we samen wat gaan drinken om de hoek dat mocht wel. Conclusie van Marina was dat haar man gewoon jaloers was en dat zij daar de dupe van is. Ik zei nog dat ik dat ook dacht maar dat natuurlijk niet kan zeggen tegen haar man. Dat begreep ze wel. Zonder dat het een grote klaagzang werd gaf ze wel aan dat ze graag wilde gaan werken buiten de deur zodat ze eigen geld had, niet meer altijd hoefde te vragen om een paar centen en ze zou ook blij zijn als ze niet hele dagen meer thuis hoefde te zitten. Ze is toch al anders dan de rest en die zitten alleen maar te roddelen over de rest en een gesprek is volgens haar niet mogelijk. Ze vertelde ook dat de rest haar eigenlijk niet zo aardig vond. En ik moet zeggen zij is echt de leukste thuis, Eigenlijk best wel sneu dat ze in deze familie terecht is gekomen. Maa zou het echt anders zijn in andere families hier? Ze komt zelf uit een wat ander gezin. Haar ouders hebben wat meer van de wereld gezien, ze heeft een redelijk schoolverleden en dat speelt natuurlijk allemaal een rol. De droom die zij heeft is dat, wanneer ze geld heeft, ze naar Frankrijk of de VS wil gaan waar nog familie woont. Maar tot die tijd wil ze in ieder geval er hier ook wat van maken. Eens kijken of ik haar een beetje kan helpen zonder natuurlijk de familie tegen me in het harnas te jagen.
A plus
Alice
Vandaag ben ik ongeveer 5 weken in Afrika en na zoveel weken kan ik geloof ik wel echt zeggen: ik ben hier ook echt. Afrika is gewoon. Als ik over straat loop of fiets denk ik niet meer voortdurend ik ben in Afrika. Ik loop of fiets gewoon zoals ik in Nederland ook zou doen. Als ik een karretje met een ezel ervoor voorbij zie scheuren denk ik niet meer “hé een ezel”, het is gewoon een vervoermiddel hier. De winkels in de straat zijn gewoon de kleine stalletjes langs de weg en als je iemand tegenkomt komt zeg je niet “alles goed”, maar “a va bien?”. De verkopers die je alles willen verkopen in het centrum horen er ook gewoon bij, je zegt iets terug, maar loopt gewoon door of je onderhandelt over de prijs. Je vraagt de taxi-chauffeur niet meer hoeveel het kost, maar betaalt het bedrag waarvan je weet dat de rit kost. Natuurlijk ben ik nog wel eens verbaasd over sommige dingen die ik hier tegenkom, maar misschien zou ik me nog wel meer verbazen over zaken als ik ineens in Nederland zou rondlopen. Ik denk dat het me dan op zou vallen hoe schoon alles is, dat niet iedereen je meer groet. Dat je gewoon van A naar B loopt zonder een gesprek met iemand te hebben etc. Eigenlijk wel jammer dat alles gewoon wordt en je sommige gebeurtenissen gewoon vergeet.. Dus ik probeer alles toch zo goed mogelijk op te schrijven in mijn dagboekje zodat ik later nog eens met weemoed kan terugdenken aan deze tijd en de ‘vergeten zaken’ kan ophalen. Want het blijft een hele ervaring om een paar maanden in een andere wereld te wonen en te werken. Andere familie, vrienden, gewoontes en hebbedingetjes zonder dat je alles vanuit Nederland echt heel erg mist….. (Maar dat natuurlijk met dank aan alle mailtjes etc)
Het verschil tussen mannen en vrouwen heb ik gisteren nog uitgebreid besproken met Marina. Ik had haar gevraagd of ze mee wilde naar de film samen met Nico en Jacob. Ze had al wel eens gezegd dat ze er van baalde om altijd maar thuis te zitten en films leuk vond dus dit leek me een mooie gelegenheid. Nette hippe westerse kleertjes aangetrokken en klaar voor vertrek, zegt haar man dat ze niet mag gaan. Zogenaamd met de smoes dat het onveilig is in de stad in de maand december. Dat er bandieten rondlopen die blanken beroven etc etc. Ik had gezegd dat we met de taxi zouden gaan dus we konden ons zelfs voor de deur laten afzetten. Maar helaas niets hielp. Tranen in de ogen, dus uit solidariteit ben ik ook maar niet gegaan en zijn we samen wat gaan drinken om de hoek dat mocht wel. Conclusie van Marina was dat haar man gewoon jaloers was en dat zij daar de dupe van is. Ik zei nog dat ik dat ook dacht maar dat natuurlijk niet kan zeggen tegen haar man. Dat begreep ze wel. Zonder dat het een grote klaagzang werd gaf ze wel aan dat ze graag wilde gaan werken buiten de deur zodat ze eigen geld had, niet meer altijd hoefde te vragen om een paar centen en ze zou ook blij zijn als ze niet hele dagen meer thuis hoefde te zitten. Ze is toch al anders dan de rest en die zitten alleen maar te roddelen over de rest en een gesprek is volgens haar niet mogelijk. Ze vertelde ook dat de rest haar eigenlijk niet zo aardig vond. En ik moet zeggen zij is echt de leukste thuis, Eigenlijk best wel sneu dat ze in deze familie terecht is gekomen. Maa zou het echt anders zijn in andere families hier? Ze komt zelf uit een wat ander gezin. Haar ouders hebben wat meer van de wereld gezien, ze heeft een redelijk schoolverleden en dat speelt natuurlijk allemaal een rol. De droom die zij heeft is dat, wanneer ze geld heeft, ze naar Frankrijk of de VS wil gaan waar nog familie woont. Maar tot die tijd wil ze in ieder geval er hier ook wat van maken. Eens kijken of ik haar een beetje kan helpen zonder natuurlijk de familie tegen me in het harnas te jagen.
A plus
Alice
-
11 December 2008 - 15:29
Erik:
Nou Alice, het is erg leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaakt. Toch maar goed dat je als een wandelende apotheek weg bent gegaan. Veel succes met je alfabetiseringsproject. -
16 December 2008 - 10:46
Barbara:
Lieve Alice, eindelijk tijd genomen om al je verhalen te lezen. Het doet me wel wat. Ik neem vanuit ons mistige kikkerlandje mijn petje diep voor je af en intussen lees ik een stuk dat heet 'gewoon gewoon'. Ongelooflijk hoe flexibel een mens is. Je beschrijvingen zijn heel treffend en beeldend. Ook de foto's zijn prachtig. Vooral de foto (en je verhaal) van Sala trof mij. Als ik dan naar mijn eigen kleine meisje kijk, gezond en wel ... Zo'n foto van een lachend - en denk ik op haar manier - gelukkig kind raakt je. Fantastisch dat je voor al die mensen zo veel (mogelijk) kunt betekenen. Geniet van je tijd daar en absorbeer het gevoel dat je nu hebt. Neem dat ook weer mee terug als je weer in deze zo andere wereld moet duiken. Zelf heb ik veel zin in beginnen in Den Bosch, (tijd is geld en geen pauze van 12 tot 15 ...). Ik zie je daar!
XXX, Barbara -
16 December 2008 - 14:57
John Bosch:
Hoi Alice, dit verhaal spreekt mij erg aan. Heel veel herkenning vanuit mijn eigen Aruba-jaren.
Inderdaad hoe makkelijk een mens zich kan aanpassen aan zijn nieuwe omgeving. Drie weken Frankrijk is nog vakantie, vanaf 4 a 5 weken verblijf elders wordt inderdaad erg ... gewoon.
Maar, blijf verwonderd over de dingen die je daar ziet, anders wordt het inderdaad een verlengde vakantie. En dat was volgens mij nou niet echt je insteek !?
We houden de boel hier bij KC Vaccinaties goed in de gaten voor je, dus maak je daar maar geen zorgen om.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
