Weerzien

Rond 3.00 uur plaatselijke tijd (2 uur eerder dan in Nederland) kwam het vliegtuig aan in Ouaga. Vreemds als je van het trapje naar beneden loopt en je gelijk de geuren herkend en de typische warmte. Het is als een soort thuiskomen. Bij de douane nog even wat discussie gehad over dat ik een papier niet goed had ingevuld dat ik wat op de achterkant van het bewust papier moest schrijven maar ik snapte echt niet wat hij bedoelde. Na nog 3 keer vragen bleek dat ik wel de straatnaam in Nederland had ingevuld maar niet het huisnummer…. Zeg dat dan gewoon!!!
Buitengekomen stond niet alleen Raphaël me op te wachten, maar waren er ook nog Simon (baas ICCV, die me vorig jaar op het nieuwjaarsfeestje als zijn ‘princess’ had uitgenodigd) en Roland (ook iemand van ICCV). Het voelde echt als een soort van thuiskomen.
Vanochtend heerlijk uitgeslapen in mijn luxe kamer met fan. Niet te vergelijken met mijn verblijf afgelopen winter. Ik ervoer mijn ‘basic’ onderkomen toen niet als een probleem (eigenlijk best wel stoer was het) maar een schoon bed en een eigen badkamer is wel heel erg genieten. En daarvoor is het nu ook vakantie.
Verder natuurlijk uitgebreid bijgekletst met Harmke, de nieuwe vrijwilligsters in L’Auberge ontmoet, Rhomy de kleine baby van Harmke en Raph weer uithebreid bewonderd (het mooiste meisje van de straat) etc etc. Maar ook al weer kennisgemaakt met het grote cultuurverschil. Waarbij het uiteindelijk allemaal draait om geld. Je echt moeten inzetten om geld te verdienen en respecteren dat anderen soms mooiere spullen hebben dan jezelf blijft voor velen een lastig probleem. Kortom de eerste dag is voorbij gevlogen.
Maandagochtend heb ik voor Harmke de nieuwe vrijwilligsters begeleid op hun “tour de ville“ per taxi. De belangrijke punten in het centrum die je niet mag missen, zoals de bank, het zwembad, Koulobah (patisserie), de Marinamarket (luxe supermarkt) en les Jardins d’ Amité (heerlijk terras in een tuin). Punten waar je je prima kunt terugtrekken als je even met heimwee terugdenkt aan het luxe leventje thuis. Voor mij weer een en al herkenning maar ook net alsof ik hier 2 weken geleden nog had rondgelopen.
Dat zelfde gevoel kreeg ik toen ‘s avonds Nico weer zag. Mijn maatje bij Iccv waar ik mee samen heb gewerkt maar ook veel heb gediscussieerd. We hadden Nico uitgenodigd om te komen eten en voor de gelegenheid had ik nasi meegnomen om te koken. Samen met een fles Brakina (bier) erbij kwamen de verhalen weer als vanouds. Voor mij was het bijna alsof het gisteren was dat ik hem gesproken had (misschien ook omdat ik zijn Nederlandse vriendin vorige week nog heb gezien) maar voor hem leek het al eeuwen geleden. Er waren ondertussen al zoveel nieuwe vrijwilligers langs geweest. De tijd was te kort om helemaal bij te kletsen, dus morgenmiddag maar afgesproken om bij Abdulah’s samen te lunchen.