La suivie
Door: Alice
Blijf op de hoogte en volg Alice
25 November 2008 | Burkina Faso, Ouagadougou
De dagen vliegen hier echt voorbij en dan vraag ik me echt af wat ik allemaal heb gedaan. Dus onder het genot van trippelende en knagende muisjes rond mijn bed zal ik proberen een samenvatting te geven.
Afgelopen week dus bij het ministerie van onderwijs op bezoek geweest om het alfabetiseringsproject te bespreken. Tijdens een lunchpauze waar we ons aan de lange duur hiervan zaten te ergeren omdat dan niemand te bereiken is kwam ik op het idee om wat speurwerk op internet te gaan doen. Dat ligt er tenminste niet uit van 12-15 uur. Daar vonden we dat het mogelijk was om gratis boeken etc te krijgen en ook veel info hoe het project vorm te geven. Om 15.30 konden we dan eindelijk (want hoe lang ze ook zijn, zelfs hier lopen de pauzes uit) bellen om een afspraak te maken. De volgende dag konden we al terecht. Nette kleertjes aan en op audiëntie met 3 collega’s. Die hebben gelukkig netjes in het frans het woord gedaan en we werden wel 1000 maal bedankt voor het initiatief. Het verhaal kort vertaald: de overheid vind het heel belangrijk om veel te investeren in onderwijs want de kennis van alle mensen moet op den duur toch gaan leiden tot een betere welvaart van het land. Mits het project goed is geregeld, zijn er van allerlei subsidie mogelijkheden. Van boeken tot schoolmeubilair (waarschijnlijk incl computers) en zelfs geld voor eten voor de studenten. We moeten nu een aanvraag gaan doen. Er komen dan mensen op school controleren of alles gaat zoals geschreven en dan kunnen we de spullen krijgen. Op mijn vraag hoe lang deze procedure gaat duren antwoordde de beste man een week, maar toen we weggingen was het al ongeveer 3 weken. Dat betekent in Afrikaanse tijd 2 maanden of nog langer. Wat ik me dan werkelijk afvraag waarom ze niet eerder op het idee zijn gekomen om eens eerder te onderzoeken of er subsidie mogelijkheden zijn. Ik kreeg daar ook geen duidelijk antwoord op toen ik het vroeg. Misschien wil men toch zo min mogelijk van de overheid afhankelijk zijn. Wat natuurlijk een nobel streven is, maar als je geen cent hebt en je loopt al maanden met een idee rond dan ga je toch wat uitzoeken lijkt mij. Of is dat echt Nederlands?
Enfin, bij terugkomst nog een flinke discussie gevoerd over hoe we het nu gaan aanpakken. Conclusie was dat er 10 studenten al een tijdje aan het lijntje worden gehouden en dat we gewoon gaan starten en alvast zelf voor 3 niveaus studieboeken gaan kopen. ( totaal 6 boeken). Daar wordt dan weer flink over gepraat waar dat moet gebeuren en hoeveel dat mag gaan kosten. En waar hebben we het dan over…………. Nog geen € 10,- !!! Soms krijg je de neiging om te zeggen “ik betaal het wel, dus laten we het alsjeblieft gaan halen”, maar inmiddels heb ik wel geleerd om dat vooral niet te doen. Even al het discussiëren over de kosten van een taxi (€ 0,30) of de bus (0,20). Op de fiets is voor de armen of de nasara’s (blanken).
Ondertussen heb ik wat aan mijn frans gewerkt door teksten voor een website van het ICCV uit te tikken. Of ter plekke een interview in te tikken. En sommigen van jullie weten dat ik er goed in ben om dan gewoon wat anders te tikken dan dat je zegt omdat ik vind dat mijn geïmproviseerde tekst beter klinkt….. (Is wel lastiger hoor omdat te doen in het frans).
Afgelopen vrijdag heb ik ook eindelijk mijn vuurdoop gehad voor wat betreft de diaree. In plaats van pizza te gaan eten in de stad zoals het oorspronkelijke plan was, was ik uitgenodigd om bij de moeder van Miranda te gaan eten. Miranda kon die uitnodiging met goed fatsoen niet afslaan terwijl we ons al 2 dagen hadden verheugd op de pizza. Een uurtje nadat ik gegeten had voelde ik me steeds beroerder worden en dat terwijl we net aangekomen waren in de ’music hall’ voor een avondje stappen met de andere vrijwilligers. Zelfs een biertje hielp niet. Eenmaal thuis moest ik toch echt in het donker mijn gat in de grond gaan bezoeken maar gelukkig kon ik het daarna volhouden totdat het om 6 uur weer licht werd. En voila wat later op de ochtend was het allemaal gelukkig weer over. En inmiddels ga ik ook gewoon ‘s avonds naar mijn gat, maar dan wel samen met mijn zaklamp.
Zaterdagochtend werd ik opgehaald door Nico een van de collega’s om mij de short-cut naar school te tonen. Nico kent mijn familie omdat hij bevriend was met een vorige vrijwilliger die hier ook logeerde. Ze hadden me al wel honderd keer gevraagd hoe het met hem en Vester (de andere vrijwilliger) was. Dus kon hij dat mooi nu zelf gaan vertellen. Evenals het feit dat hij een vriendinnetje heeft en dat is Miranda. Kwam goed uit dat zij mij zondag kwam halen om naar het zwembad te gaan konden ze haar gelijk even keuren. Minpuntje is dat mijn zussen er nu nog meer van overtuigd zijn dat ik ook mijn haar moet laten vlechten omdat ook zij dat had. Ik denk er nog maar eens een paar weken over na heb ik gezegd. Inmiddels heb ik wel 2 omslagdoeken, handig als rok, voor naar de douche en als extra laken. Heb ik veel te duur gekocht maar ik was het zat al dat gezeur aan mijn hoofd van je moet hier kopen, nee bij mij, nee hier etc etc. Ik heb er graag wèl 2 euro te veel voor betaald. Wat mij betreft is tijd nog wel geld en in dit geval vrijheid in de vorm van geen gezeur aan je hoofd. Echt een luxe hoor hier!
Iets waar je hier natuurlijk op kunt wachten met maar 10% van de wegen die uit gewoon asfalt bestaan is natuurlijk een lekke band. Maar gelukkig is het hier heel normaal om die gewoon door een mannetje om de hoek te laten plakken. Onder het toeziend oog van grand-père werd dat zorgvuldig gedaan al gaat dat natuurlijk niet in een kwartiertje. Voor mij mooi de gelegenheid om rustig op het bankje ernaast te gaan zitten en foto’s te maken. Dat zijn echt de mooiste foto’s tot nu toe geworden, maar………… helaas mijn fototoestel is diezelfde dag gestolen op school. Hier baalde ik dus verschrikkelijk van. Niet om het toestel want ik heb ik er nog eentje bij me, maar wel om de foto’s. Gelukkig had ik tot vorige week vrijdag alles opgeslagen op mijn laptop maar toch.
Op school leidde deze diefstal natuurlijk tot hele discussies omdat er ook nog wat geld was gestolen van iemand anders. (Ik vond het trouwens gewoon mijn eigen schuld omdat ik mijn tas met daarin het toestel gewoon had laten liggen terwijl ik was gaan lunchen.). Ben benieuwd hoe het afloopt want volgens mijn collega’s gaat de tam tam hier zo snel dat wanneer ze het toestel hierdoor niet kunnen verpatsen ze het vanzelf wel weer stiekum terugleggen. Ze geloven nog echt in sprookjes. Dus wordt vervolgd. Eerst maar naar de politie om aangifte te doen.
En als afsluiting van dit bericht nog iets voor jullie om te lachen, al levert ook dat weer gedoe op voor mij. Van een van de jongens die op school rondhangt kreeg ik een soort van liefdesbrief in mijn handen gedrukt toen ik gisteren terug naar huis wilde fietsen. Met het verzoek om maar zo snel mogelijk te antwoorden anders zou hij zoals hij in het frans schreef ‘instorten‘ …… En dat op mijn 43e…..
Grand bisou
Alice
Afgelopen week dus bij het ministerie van onderwijs op bezoek geweest om het alfabetiseringsproject te bespreken. Tijdens een lunchpauze waar we ons aan de lange duur hiervan zaten te ergeren omdat dan niemand te bereiken is kwam ik op het idee om wat speurwerk op internet te gaan doen. Dat ligt er tenminste niet uit van 12-15 uur. Daar vonden we dat het mogelijk was om gratis boeken etc te krijgen en ook veel info hoe het project vorm te geven. Om 15.30 konden we dan eindelijk (want hoe lang ze ook zijn, zelfs hier lopen de pauzes uit) bellen om een afspraak te maken. De volgende dag konden we al terecht. Nette kleertjes aan en op audiëntie met 3 collega’s. Die hebben gelukkig netjes in het frans het woord gedaan en we werden wel 1000 maal bedankt voor het initiatief. Het verhaal kort vertaald: de overheid vind het heel belangrijk om veel te investeren in onderwijs want de kennis van alle mensen moet op den duur toch gaan leiden tot een betere welvaart van het land. Mits het project goed is geregeld, zijn er van allerlei subsidie mogelijkheden. Van boeken tot schoolmeubilair (waarschijnlijk incl computers) en zelfs geld voor eten voor de studenten. We moeten nu een aanvraag gaan doen. Er komen dan mensen op school controleren of alles gaat zoals geschreven en dan kunnen we de spullen krijgen. Op mijn vraag hoe lang deze procedure gaat duren antwoordde de beste man een week, maar toen we weggingen was het al ongeveer 3 weken. Dat betekent in Afrikaanse tijd 2 maanden of nog langer. Wat ik me dan werkelijk afvraag waarom ze niet eerder op het idee zijn gekomen om eens eerder te onderzoeken of er subsidie mogelijkheden zijn. Ik kreeg daar ook geen duidelijk antwoord op toen ik het vroeg. Misschien wil men toch zo min mogelijk van de overheid afhankelijk zijn. Wat natuurlijk een nobel streven is, maar als je geen cent hebt en je loopt al maanden met een idee rond dan ga je toch wat uitzoeken lijkt mij. Of is dat echt Nederlands?
Enfin, bij terugkomst nog een flinke discussie gevoerd over hoe we het nu gaan aanpakken. Conclusie was dat er 10 studenten al een tijdje aan het lijntje worden gehouden en dat we gewoon gaan starten en alvast zelf voor 3 niveaus studieboeken gaan kopen. ( totaal 6 boeken). Daar wordt dan weer flink over gepraat waar dat moet gebeuren en hoeveel dat mag gaan kosten. En waar hebben we het dan over…………. Nog geen € 10,- !!! Soms krijg je de neiging om te zeggen “ik betaal het wel, dus laten we het alsjeblieft gaan halen”, maar inmiddels heb ik wel geleerd om dat vooral niet te doen. Even al het discussiëren over de kosten van een taxi (€ 0,30) of de bus (0,20). Op de fiets is voor de armen of de nasara’s (blanken).
Ondertussen heb ik wat aan mijn frans gewerkt door teksten voor een website van het ICCV uit te tikken. Of ter plekke een interview in te tikken. En sommigen van jullie weten dat ik er goed in ben om dan gewoon wat anders te tikken dan dat je zegt omdat ik vind dat mijn geïmproviseerde tekst beter klinkt….. (Is wel lastiger hoor omdat te doen in het frans).
Afgelopen vrijdag heb ik ook eindelijk mijn vuurdoop gehad voor wat betreft de diaree. In plaats van pizza te gaan eten in de stad zoals het oorspronkelijke plan was, was ik uitgenodigd om bij de moeder van Miranda te gaan eten. Miranda kon die uitnodiging met goed fatsoen niet afslaan terwijl we ons al 2 dagen hadden verheugd op de pizza. Een uurtje nadat ik gegeten had voelde ik me steeds beroerder worden en dat terwijl we net aangekomen waren in de ’music hall’ voor een avondje stappen met de andere vrijwilligers. Zelfs een biertje hielp niet. Eenmaal thuis moest ik toch echt in het donker mijn gat in de grond gaan bezoeken maar gelukkig kon ik het daarna volhouden totdat het om 6 uur weer licht werd. En voila wat later op de ochtend was het allemaal gelukkig weer over. En inmiddels ga ik ook gewoon ‘s avonds naar mijn gat, maar dan wel samen met mijn zaklamp.
Zaterdagochtend werd ik opgehaald door Nico een van de collega’s om mij de short-cut naar school te tonen. Nico kent mijn familie omdat hij bevriend was met een vorige vrijwilliger die hier ook logeerde. Ze hadden me al wel honderd keer gevraagd hoe het met hem en Vester (de andere vrijwilliger) was. Dus kon hij dat mooi nu zelf gaan vertellen. Evenals het feit dat hij een vriendinnetje heeft en dat is Miranda. Kwam goed uit dat zij mij zondag kwam halen om naar het zwembad te gaan konden ze haar gelijk even keuren. Minpuntje is dat mijn zussen er nu nog meer van overtuigd zijn dat ik ook mijn haar moet laten vlechten omdat ook zij dat had. Ik denk er nog maar eens een paar weken over na heb ik gezegd. Inmiddels heb ik wel 2 omslagdoeken, handig als rok, voor naar de douche en als extra laken. Heb ik veel te duur gekocht maar ik was het zat al dat gezeur aan mijn hoofd van je moet hier kopen, nee bij mij, nee hier etc etc. Ik heb er graag wèl 2 euro te veel voor betaald. Wat mij betreft is tijd nog wel geld en in dit geval vrijheid in de vorm van geen gezeur aan je hoofd. Echt een luxe hoor hier!
Iets waar je hier natuurlijk op kunt wachten met maar 10% van de wegen die uit gewoon asfalt bestaan is natuurlijk een lekke band. Maar gelukkig is het hier heel normaal om die gewoon door een mannetje om de hoek te laten plakken. Onder het toeziend oog van grand-père werd dat zorgvuldig gedaan al gaat dat natuurlijk niet in een kwartiertje. Voor mij mooi de gelegenheid om rustig op het bankje ernaast te gaan zitten en foto’s te maken. Dat zijn echt de mooiste foto’s tot nu toe geworden, maar………… helaas mijn fototoestel is diezelfde dag gestolen op school. Hier baalde ik dus verschrikkelijk van. Niet om het toestel want ik heb ik er nog eentje bij me, maar wel om de foto’s. Gelukkig had ik tot vorige week vrijdag alles opgeslagen op mijn laptop maar toch.
Op school leidde deze diefstal natuurlijk tot hele discussies omdat er ook nog wat geld was gestolen van iemand anders. (Ik vond het trouwens gewoon mijn eigen schuld omdat ik mijn tas met daarin het toestel gewoon had laten liggen terwijl ik was gaan lunchen.). Ben benieuwd hoe het afloopt want volgens mijn collega’s gaat de tam tam hier zo snel dat wanneer ze het toestel hierdoor niet kunnen verpatsen ze het vanzelf wel weer stiekum terugleggen. Ze geloven nog echt in sprookjes. Dus wordt vervolgd. Eerst maar naar de politie om aangifte te doen.
En als afsluiting van dit bericht nog iets voor jullie om te lachen, al levert ook dat weer gedoe op voor mij. Van een van de jongens die op school rondhangt kreeg ik een soort van liefdesbrief in mijn handen gedrukt toen ik gisteren terug naar huis wilde fietsen. Met het verzoek om maar zo snel mogelijk te antwoorden anders zou hij zoals hij in het frans schreef ‘instorten‘ …… En dat op mijn 43e…..
Grand bisou
Alice
-
25 November 2008 - 21:56
Jose:
ja ! dit zijn de verhalen die ik wil lezen hahaha. -
25 November 2008 - 22:16
Wijp:
Hi Bella,
Gelukkig, mannen, het gaat dus nog goed met je. Hoef ik me geen zorgen te maken. Hoeveel mannen mag je daar eigenelijk hebben als vrouw....of vergis ik me nu? Nou ja, leuk te lezen dat je huisdieren hebt in de vorm van muizen, dat je je Oktavia niet mist en bovenal ...dat je niet kunt haasten. Lijkt me heerlijk voor je.
Ik lees snel weer verder. Hou je haaks en denk er om ....niet in het gat vallen....
Ciao (anders vergeet je het welicht) Wijp. -
26 November 2008 - 00:52
Sietske:
Hoi Alice!!
Wauw, wat een mooie verhalen, wat spannend dat je zo ver weg zit en wat leuk dat je je ervaringen deelt via dit blog! Ik volg je vanuit het nu toch ineens erg saai lijkende Londen....
Liefs! -
27 November 2008 - 18:57
Roos:
Wat een vooruitgang ben je al aan het boeken.
Heerlijk dat je zo ook echt iets kunt doen daar. Jammer van je foto's wie weet komen ze toch weer boven water.
Veel geluk daar met de mannenjacht wie weet kom je nog wel die mooie adonis tegen ;-)
groetjes -
28 November 2008 - 23:29
Annemarie:
hoi lieverd, wat een activiteiten, hoop voor jou en je medemensen aldaar dat het gaat lukken met die subsidie! maak maar een nieuwe afspraak voor die pizza enne...hoe zit het nu met die nijlpaarden...?
die liefdesbrief wel bewaren hè, lijkt me heerlijk om een Franse liefdesbrief te lezen...
ons leventje hier draait om het gewoonlijke: sinterklaas, werk, examen en ... druk, druk, druk (est-ce qu'on est stupide, malade ou bien on ne sait plus comme il faut?) geniet van deze wel heel speciale, bijzondere en waardevolle ervaring! liefs, -
01 December 2008 - 20:57
Annemarie:
Hoi Alice, wat een stoere verhalen!! Echt heel goed dat je dit avontuur bent aangegaan. Geniet maar heel erg van al dat primitieve, voor je het weet zit je weer tegenover mij met een cappucino op de maandagochtend vroeg. Knap dat jij nu ook op de fiets naar je werk gaat!
Groetjes Annemarie (de niet-frans sprekende voor de duidelijkheid-kreeg al complimenten van collega's...) -
02 December 2008 - 08:01
Jan L.:
Lange tijd niets van je gehoord, kon je ook niet te pakken krijgen. Zit je 'ineens' in Afrika! Heel gaaf dat je jouw passie volgt en ik ben benieuwd naar je verslagen. Groeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
