Alweer ingeburgerd

Eindelijk ben ik dan na nog ruim een uur vertraging te hebben gehad, terwijl we al in het vliegtuig zaten, dan toch in Burkina geland. Zeg maar het Afrikaanse uurtje want het is hier heel normaal dat je een uur later dan afgesproken op je afspraak komt. Wil je er zeker van zijn dat de afgesproken tijd de tijd is dat je elkaar treft moet je dat zeker nog 10x verifiëren. Voor wat betreft de vliegtijden is het schijnbaar de laatste weken wel bizar. Vluchten komen geregeld 5 uur te laat aan. En meestal komen ze in de nacht aan dus dat is voor degene die je kom afhalen toch echt geen pretje. Het is niet zoals bij ons dat de aankomsttijden netjes vermeld staan op een bord of teletekst of internet. En vraag je het aan de mensen die in de aankomsthal op het vliegveld (dat in mijn ogen meer lijkt op een postkantoortje uit de jaren 70 maar dan ook nog onder de stof) werken dan weten ze dat echt niet. Gewoon wachten totdat je een vliegtuig aan ziet komen……

Zondag waren op uitnodiging van de NL ambassade op een feestje om DE wedstrijd te bekijken. Iedereen in het oranje. Zelfs alle Burkinabe die waren uitgenodigd. En zij waren misschien zelfs nog wel fanatieker dan de meeste Nederlanders. Ik zat tussen Blanche (de overbuurvrouw van Harmke en Raph) en Ortance (een Afrikaanse moeder van vrijwilligers) in en die knepen mijn armen bijna blauw. Helaas het mocht niet baten en ik heb nog nooit een kroeg zo snel leeg zien lopen na de tijd.

En natuurlijk was maandag “Le match” hier toch wel het gesprek van de dag. Zelfs toen ik geld ging wisselen bij de bank en ze aan mijn paspoort zagen dat ik uit NL kwam werd ik hierover aangesproken. Met de afsluitende optimistische opmerkingen dat het de volgende keer zeker gaat lukken!!

Met Blanche had ik afgesproken om naar de markt te gaan om de spullen te kopen voor het maken van de Bisap. Ze vroeg 10x of ik lopen wilde of met de brommer. Mijn ervaring met alle gaten in de weg is dat lopen prettiger is, maar na 100 meter bleek dat zij dus helemaal niet van lopen hielt dus maar weer terug en met de brommer. Niet dat het ver is hoor. Misschien 700 meter…. De 25 cfa (ong 4 cent) wisselgeld zette ze nog snel om in een paar bonbons (snoepjes) en toen weer terug. Het was even wennen een warme dag in de tropen en viel ik ‘s avonds als een blok in slaap. Toch heerlijk dromen op die malaria pillen.

Vandaag weer een vandaag weer een nieuwe dag met les in het maken van Bisap en op bezoek bij oude bekenden van ICCV en alle kadootjes afleveren die ik heb meegekregen om uit de te delen.

A plus
Alice