Terug naar Burkina

Na enige twijfel (ook andere landen en werelddelen lokten) toch de knoop doorgehakt om deze zomer weer naar Burkina af te reizen. En nadat de ticket was geboekt, voelde dat heel goed en kwamen gelijk de reiskriebels weer opzetten.

Natuurlijk ga ik proberen om heerlijk vakantie te vieren, maar in mijn achterhoofd zaten, en inmiddels zijn die al flink op de voorgrond getreden, al die dierbare bekenden in Burkina die best wat hulp kunnen gebruiken. Afgelopen 2 weken heeft dat me flink bezig gehouden. Je kunt heel veel spullen verzamelen om mee te nemen en natuurlijk zal ik zoveel meenemen als mogelijk, maar wat ik het liefst wil is structurele hulp bieden aan het project Fille Mère.

Het project Fille Mère, met als directrice Clarissa, heeft me vorig jaar tot tranen toe geraakt. Ik had in de maanden die ik in Burkina had rondgelopen best al wat projecten gezien. Maar het verhaal van Clarissa en ‘haar meiden’ raakte me vooral ook door de manier waarop het lot van de meiden ook bij Clarissa aan het hart gaat.

Clarissa is op eigen initiatief een aantal jaren geleden in haar eigen ‘garage’ de opvang gestart van jonge meiden die ongewenst zwanger waren geraakt en door de familie buiten de poort zijn gezet. Dat is niet zomaar iets om op straat te worden gezet. Ook niemand van de familie kijkt dan meer naar je om, terwijl de familieband het belangrijkste is wat mensen in Burkina bezitten. Ze moeten zich zelf maar zien te redden. Clarissa heeft zich het lot van deze meiden aangetrokken en is naast haar baan een opvang van de meiden gestart bij haar thuis. Al gauw bleek de ’garage’ veel te klein en moest woonruimte worden gezocht. En deze opvang waar inmiddels ongeveer 25 (zwangere) vrouwen met hun baby’s of inmiddels iets oudere kinderen zijn gehuisvest, kost natuurlijk geld. Geld wat er eigenlijk niet is. Alle eindjes worden 100 keer aan elkaar geknoopt, maar de huurachterstand is onvermijdelijk. Wat nog schrijnender is, is dat er nauwelijks geld is voor een bordje droge witte rijst per dag en ook het geld voor medicijnen ontbreekt terwijl er veel zieken zijn. Clarissa vertelde dat vaak een keuze moet worden gemaakt wie te eten krijgt of als er zieken zijn wie een aanwezig medicijn krijgt. De keuze valt dan op de sterkste en op hoop van zegen overleefd ook de zwakkere. Wij roepen wel eens dat ons leven een aaneenschakeling van keuzes is, maar dergelijke keuzes hoop ik nooit voor te staan.

Inmiddels zijn er wat plannen gerezen in de vorm van het kopen van grond en het bouwen van een onderkomen inclusief een kleine eetgelegenheid zodat ze zelf voor een klein inkomen kunnen zorgen. In Burkina ga ik onderzoeken wat de mogelijkheden en de kosten hiervoor zijn. En natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen. Maar ik ben me er van bewust dat dit allemaal nog niet zo maar is gerealiseerd. Het is en blijft Afrika.

Nog een kleine oproep voor het goede doel: kun je een paar centen missen en wil je dit graag besteden aan eten voor de meiden van Fille Mère, neem dan contact met mij op dan zorg ik dat het goed terecht komt.


Alice xx